prawie
Encyklopedia PWN
prawo flamandzkie, prawo holenderskie,
zespół swobód i praw przysługujących osadnikom flamandzkim kolonizującym w XII w. tereny nad dolną Wezerą, dolną i środkową Łabą oraz niektóre obszary Brandenburgii, Miśni i posiadłości arcybiskupstwa magdeburskiego;
dziedzina prawa określająca czyny będące przestępstwami, grożące za popełnienie przestępstw kary i środki karne oraz środki zabezpieczające, stosowane w związku z naruszeniem p.k., a także zasady odpowiedzialności karnej.
średniow. prawo zwyczajowe regulujące stosunki między seniorem i wasalem.
prawo darowania indywidualnie oznaczonej osobie prawomocnie orzeczonej kary, w całości lub części (w przeciwieństwie do amnestii);
prawo miecza, ius gladii,
w średniow. Europie przyznawane przez panującego miastom i feudałom prawo sądzenia spraw, za które groziła kara śmierci i prawo jej wykonania.
prawo natury, prawo naturalne:
